Ben de tatmin olmayınca aynı şiiri elden geçirip yeniden düzenledim. Bu akşam yayına vereceğim. Önce sizinle paylaşayım...

—elveda ziyan ettiğim yılların tarlası Eskişehir,
merhaba İstanbul!…
kırmızı beyaza boyadığım
beyaz sakallı noel’imi
pembe gagalı martılarımın
kırık kanatlarına oturttum
sana yolluyorum, ey İstanbul!
kendime ise kaygılarımı bıraktım…
ben ki,nefret edecek kadar kaygılanırım...
nefret, kanatları kırık martılarımın yol azığı...
fırtına var havada;
yağmur yağmakta,
yıldırımlar çarpmakta martıları...
yüreğimde kaygılara bağlı korkular,
ellerimden bir şehrin silueti kaymakta…
—ya ayaklarım?
onlar yere mi basıyor;
yoksa, martı kanatlarında yolculukta mıyım?...
—uçabiliyorlar mı martılarım, yıldırımlar altında?
—varabilecek miyim sana?...
—ya varamazsam?
—inadına varıp da ya kaybolursam?
kafam karmakarışık oldu;
bu iş biraz zorlaşmaya başladı…
kaygılarımı doldurdum kevgire
bir nefretçilik yasasıyla.
eledim...
eledim...
sen kaldın kevgirde ey koca fahişe,
ipimi kopartmışım ben de
ondört milyon küsur gibi,
geliyorum,
memelerin arasına...
balık tutmak isteyeceğim bir kıyıda yüzsün tüm balıkların...
beni rasgele dolaştıracak açık deniz rengi vapurların
selamlasınlar sirenlerini çalarak
gelsinler
arkasında sevişen köpüklerle
önüme dizilsinler...
kısacası,
kafamı boşaltabileceğin her şeyi yapman için,
ahir ömrümde, seninle eskimek istiyorum…

teşekkür ederim

teşekkür ederim

çok teşekkür ederim...Saygılar...

teşekkü,r ederim...