Kendimden Bildim Senieksik kalan sohbetin çözümsüz sesiyle kovulan bir düş gibi kaçak dokunuşlardasın kendimden bildim seni bilirim açlığı, susuzluğu, bilirim yangınları gözlerindeki ıslaklık kurumadan öpsem seni avuçlarımda boşluk gibisin kendimden bildim seni yaratıldığında güneşte kalmış, kurumuş bir ruhtun serinlik arıyordun aynaya bakınca bildim seni suskunluk ve yalnızlık bir de ölüm ışıkları yanılttı geçikmiş bir intihar gibisin dağlardan kovulmuş nehirlerden dinledim seni sakallarından süzülen buz mavisi acılar, hiçliğe teslim ellerim tanıyor seni bir çingeneye dokundular saçındaki masallara sokuldular Tanrının önününe serdiğim kalbim gibisin aynı yaranın merheminde nâzım sureti uyanmadan gecenin yorgun sesleri çimdikle kendini tüm bu baskılar gerçek olamaz yaşam düşünselinin şaşkınlığı gibisin /istersen bana gelebilirsin/ kendimden bildim seni konuşunca kaybettiğim aşklar gibisin içimin göçebe çadırında büyük bir giz gibisin.... |