anne kucağında
yüzü geç okşanmış çocuktum
bir kuş cıvıltısı taktığında saçlarıma,
ve bir imbatla nefes olup dolduğunda
tükenen ciğerlerime….

/o, sokak lambalarına astığım şair cesetlerinin isa’sı
şiirlerimin imkansız güzellikte mısrası
acıyan ömrümün sokaklarının israsıydı…/


yokluğunda
kan kaybından ölmekte bir hasta
siren sesleri ve dualar
yokluğunda bir koma hali…

an durmuş gözümün bebeğinde
bir ruh sancısı göğüs kafesimde
ten gömleğini yırtan bir acı yokluğunda …

terk edilmiş şehirler de ölürmüş
şangır şungur camları
patlayıp inerken yere…

ardına bakmadan gidilince
kururmuş saksıda sardunyalar
fesleğen
ve güller


sevilmeyen şehirler de ölürmüş
kan kaybından
tıpkı
insanlar gibi…

kapılar, kaynamış menteşeleri ile
mahzun bakarken sokağa

ve süpürülmemiş bahçe
çürümüş yaprak kokusu
ve akşam
ve örümcek ağı gerili gözleriyle odalar
mahzunca seyredermiş
yoldan gelmeyeni, geçmeyeni…


bulutlar bile
geçmeyecek kadar göklerinden
bıçak ucu kanatıcılığında

tozla kaplı verandalarda
tarih öncesi böcekleri
tırtıklarken
yaşlı kanepenin kadifesini

uykusuz aynalarmış sakin odalarda
tanığı mutlu günlerin:

bir gülüşün…
beni kimse böyle öpmedi diyen bir sevgilinin…
öpülesi gözlerin tanığı…

susuz, aç belki
ama asla umutsuz değilmiş
insan dolu odalar…

sevilmeyen evler de ölürmüş
kan kaybından
tıpkı
insanlar gibi…


dere gibi akınca zaman, saatler tanık yaşananlara…
inkara
kurban edilemeyecek kadar
gerçek…

soğur küller
sönünce ocaklar
rüzgar savurur külünü gözbebeklerine

yüzümdeki şımarık ıslaklık
ellerinin yokluğundandır
sileni olmazsa gözyaşını
yıkılması muhtemeldir duvarların/ sevgisizlikten…

şimdi şehir ,
ağır yaralı…
şehir susmuş…
şehir lal…


sesler susmuş
vapur ve tren düdükleri
satıcı sesleri
çocuk cıvıltıları susmuş…



yokluğunda
açan çiçeklerin sesi
dallara kur yapan rüzgar
düşen damlanın çıkardığı gürültü kaldırımda
susmuş…


martı çığlığı
deniz kıpırtısı
telefon melodisi
ahizeyi yerine koyduğunda gelen tık sesi
susmuş…


çalınmayan saz ölürmüş kahrından
infazında duyguların notalar…

sevgilim
terk edilmiş şehirler ölür
bacalarından ağarken ruhları göğe

çevrilince unutuşun namluları beynine
şairler de vurulur düşlerinden
yaralı bir Anka gibi düşer…
ellerine

avuçlarında ….ölü bir Anka kuşu yüreğim…



glccbrn…