gecede açılan beyaz bir zambaktı ay
gök bahçesinde /

kendimden kalkıp gidişimin şerefine yağışlarımı ö z g ü r kılmıştım
aka bulana sokaklar boyu yarı balçık toprakta ve mazgallarda birikip s e n sizliğime ağladım öyle güzeldi ay/ g e c e burnumda sızlayan hasretin / ne çok gözü vardı oysa gökyüzünün hapsine alındığım bu balkon demirleri , gardiyanlar , gece kurtları

gamzelerimden tutuklandığım
uzun kahverengi saçlarında (n) bir kadının ve süz’üldüğüm yabancı şehirlerde( n) bir göz atımı u z a k t a y ı m


şimdi özlemi su’suyorum ey gece güzelsin bir zambak kadar ve elbette çok da zalim güzelliğin binbir
gözünle üzerimde
ama hiç uğraşma nazire olamaz yağışların gözyaşlarıma…

şimdi ö z l e m i s u’suyorum ve aslında susmak bir ibadettir ya da içe doğru ateşlenmiş tabanca…(dır)

gülce cibran