yalnızlığın orta yerinde
hançerlenmiş bir aşk
ve solan ümitlerin ardında
yakamozlara düşen bir sevda
an an sönmekte bir ateş ki
ölümün ellerinde
yaşam pırıltıları can çekişirken
hüzün sarmış şu işbirlikçi kalleş şehirde
kesif matem kokusu yükseliyor
sevdalardan




bunca sessizlik ve karanlık niye
ne sorgu ne sual gerekmezki artık bu şehirde




böyledir son nefesin ümitsizliğinde
beklentisi kalmamış aşkların en son demi
hiçbir şey kandıramaz artık sevgili biliyorsun
ne seni ne de beni





bütün martılar kayalıklara vurmuş
can çekişirken
isyanım yalnızca sana değildi sevgili
anla beni





giden yalnızca sen değildin bende
bütün bir yaşamdan geride kalan
çığlık çığlık martıların feryatları
ve kayalıklara düşmüş kanlar içinde
bunca sevdaların çırpınışları mı olmalıydı
yalnızlığımı paylaştığım bu sahilde
benimle kalan yalnızlığım mı yoksa
bunca ölümün sessizliği mi olmalıydı sen söyle





eli silah tutan herkes mi kıyar canımıza bizim
söyle sevgili
hep mi hançerleniriz sırtımızdan
hiç mi kalmamış dostlarda vefa





başlık parasına peşkeş çekilen
nice günahsız çocuklarımız kanlar içinde
her yerde ailesince ihanete uğrayan
kader kurbanları can çekişir bu şehirde
ah sevgili
ne sen ne de ben çare olamadık ki
bu kadersizliğe





bunca sokak çocuklarının feryatları
evsiz barksız işsiz güçsüz
bunca insanımızın acıları
ezilen
kıyılan
yok edilen bunca insanların çırpınışları var
dalgaların getirdiği
yorgun kayalıklara vuran hüzünlü türkülerde





benliğimi de seni de aşan bunca acılarım varken
bu saatten sonra
sen , gelsen ne olur ki sevgili
ne olur ki sen gelmesen …





yaşamak yalnızca sen ve ben değil ki
“ biz “ diyebildiğimizce insanız biz sevgili …





Mert YİĞİTCAN
06 temmuz 2011 küçüksu / istanbul