Ekvator’dan kutuplara kadar, Sussun herkes..
Sen konuşurken…
Seni duyduğumda isyan kokar bulutlar
Doğu’dan Batı’ya kadar…

Bu kadar Ses içinde basit bir inlemeydi Aşk/ın,
Her şeye kapatıyordum kulaklarımı.
Ve bırakıyordum teker teker,
Tuttuğum tüm elleri.

Bizim Mevsimimiz beş mevsimdi.
Hüzün diğer adımız, Umut çiçekleri toprağımızdı.
Uzaklaştığında Benden ,
Güneş’in gölgede kalan yanı olurdum.

Dar vakitte bulup, Tez vakitte yitirdiğimsin.
Dünya’nın Sevgisini içime alacak kadar,
Tüm dünya kadar Özlemimsin..
Sensiz Cennet istemem diye Cehennemde Yandığımsın.

Hüzünlere isim bulamıyorum, bu aralar,..
Sen.. diye başlayıp, bitmeyen cümlelerim var.
Geceyle, Gündüz’ümü,
Karıştıran bir Yan’ım var…

Sen Ben’im olamadığım diğer Yan’ımsın..
Gözlerimi yumduğumda, Açabilen.
Sen benim Hırsız Yan’ımsın…
Çıplak Ruh’umu giyen.

Onca Sevgi’yi aldın İçine.
Nefret yan’ımsın..
Yüzlerce kez Yanılsam da Sen de,
Tekrar Kan’dığımsın..

Doğrum, Yanlış’ım..
….. Yara’msın……
Yarım’sın…
Öyle bir Yara’sın ki…
Ne Kanamaktan bıkar, ne sarmaktan usandığımsın…
Sen her şeysin…
Her şey de Ben’sin…


Nevin Akbulut
YirmiYedi-Haziran-İkiBinOnBir*18:50