Ey gülüşlerime kefen giydiren sevgili!
Sevgi cümlelerinin noktasını mı çalmışlardı?
Ben hep devamı gelecek sanırdım ...


Ey oyuncak zaferleriyle gafil avlayan sevgili!
Ben senin cümlelerinin gizli öznesiyken;
Senin benim cümlelerimde sözde özne dahi olamayışların...

Çoktandır sensizlik yakıp gecelerimi gitmiyor
Oysa ben hep sana ihbar ederdim sevgimi
Tıpkı bir muhbir gibi...

Söylesene hangi katil kendini ele verirdi
Anladım...gidişlerine neden bulmaman bundandı
Zan altındayım...

Oysa bu haltı sadece yüreğim yemişti
Kalbimden aklıma mantıklı bir çeviri yok
Aklımın bundan haberi yoktu...

Hiç yapmadığım bir şeyi üslendim
Ömrümün bir yarısını seni sevmekle geçirdim
Diğer yarısını da senden kalan acılara direnmekle geçiyorum...



Ey sevgisine el açtığım sevgili!
Ö(z)lüyorum dön geri
İstersen gelgitlerinle sar(s) beni...

Bilirim hiçbir ölüm kalbindeki ceset kadar acıtmaz
Ama şimdi bu kalp seni istiyor
Yetimhanedeki bir çocuğun annesini istemesi gibi...
İşte bu yüzden dönmelisin geri...