BÜYÜDÜM ANNE!...
Büyümedin diyordun ya büyüdüm ben anne
Hayatın yollarının geçit vermez kıvrımlarındayım Yalın ayak cam kırıklarının üzerinden geçiyorum şimdi Kimliksiz mevsimlerin esaretini yaşıyorum Ben ne zaman güz oldum anne? Sankı tüm dünya duvarların ardındaymış gibi yalnızım Büyümedin diyordun ya büyüdüm anne Ömrümün yüreğime kefaletini bile ödettim Ben bu savaş meydanının ne kazanabileni ne kaybedebileniydim Hep zor cümleleri söylemek bana düştü Hiç hayra yoramadım düşlerimi Yangından yangına koştum Büyümedin diyordun ya büyüdüm ben anne Artık hiçbir şey acıtmıyor canımı En çok ölüm yakıştı bana İçimdeki çocuğu öldüren zalim cellatların zamanı şimdi Büyümedin diyordun ya büyüdüm ben anne Söndürüyorum artık gecelerime yaktığın ışıkları Korkmuyorum karanlıktan... Hayat istediği kadar en hüzünlü mevsimini ; En kitapsız aşkları yaşatsın bana Ben yine de karanlık sokaklara günaydınsız sabahlara , Tutunur umutlara kalkarım Büyüdüm ben ANNE!.. |