Göğüs kafesinde Yıl/an ısırığı feryat Kirpiği kapamaz yurtsuz yaş düşümleri….
Bir safra kustu dermansız Dilinin ezik sözcükleriyle Kendi avlusunda soluklanırken gazel Z/arif bir gölgeydi en fazla ışıksız ve buğulu dünyasında…
Tenha sokaklarda hıncını alan adımlar Karabasan siperlerde zamanın ayak izleriyle sancılanınca Kirpiklerinden süzüyordu hakikat damlalarını Onlarca insanın acısıyla atarken kalbi…
(Kâ)kül –kir(pik )arası HarF tipi bir c/eza ah ile yazar kendini yüreğe İçindeki çocuk kaldırdıkça başını gökyüzüne Kör kuyu güneş /büyüyen taş Uzuyor uzadıkça bulutların siyahı Gözleri ah kümesi Denk edilmiş doluya tutuluyor gözbebekleri….
Kılıktan kılığa giriyorken umutlar Rüzgarın belini büktüğü gül hüznü ile Kendi dilinde konuk türküler ayaklanıyordu halka halka Isırarak dilini susuyordu tarifsiz ve mesnetsiz ayrılığa…
Yüklenip karamsarlığı El değmemmiş geleceğin geçmişten farksız yarınlarını Hızlı adımlayıp aynadaki aksini Bin umudu bıçak ağzında bırakıyordu çaresiz….
Dudaklarını yiyordu hêvî Çatallı bir ıslık k/aralıyordu sonra Bir ses çığlık düşürüyordu Çocukluğunun adına…
Hançer d/okuyor dili/kim vurduya giden sevinçlerine…
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.
Şiirlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur.
Hêvî şiirine yorum yap
Okuduğunuz şiir ile ilgili düşüncelerinizi diğer okuyucular ile paylaşmak ister misiniz?
Hêvî şiirine yorum yapabilmek için üye olmalısınız.
Bir odada dört mum varmış. adı 'BARIŞ' olan ben artık yanmak istemiyorum.bu kadar kin ve nefretin,savaşın olduğu bir ortamda en iyisi söneyim demiş ve sönmüş. Daha sonra adı' SEVGİ' olan benim de yanmam için bir sebep kalmadı ben de söneyim demiş.adı 'İNANÇ' olan mum: inanmanın bu kadar sığlaştığı ve insanların neye ne kadar inandıklarını bilmediği bir yerde ne diye yanayım ben de sönüyorum demiş ve sönmüş. daha sonra odaya küçük bir çocuk girmiş ve dört mumdan üçünün söndüğünü görünce ağlamaya başlamış. o ağlarken adı 'UMUT' olan son mum dile gelmiş. ağlama çocuk benim adım umut. ben hala yanıyorum. beni al ve diğer mumları tekrar ışığına kavuştur der. Hevi için çok teşekkür ediyorum.
“Ömrüm, ah benim ördükçe sökülen yakasız kolsuz hırkam” ....... yarım dolu bardağa bakış açısına güzel bir vurgu gibi.. şair ah dediğine göre.. kolunu ve yakasını bir türlü öremediği hırkasına sitemle bakmakta bazıları da yarım da olsa bir hırkaya sahip olmaktan mutluluk duyar.. .. şairliğin ...hele hele ...dünya ahvaline şahit olan bir şairin... bu tavrı bence çok önemli her zaman eksikliklerin tamamlanması için mücaadele şart bireysel başlansa bile..zamanla toplumsal olunacaktır..aydınlanmakla .. şiirin bir dizesi...bu düşüncelere yol aldırdı bana .. şiir bütünüyle güzel saygılar