En uzak burç düşer
Mavi sayıklamalar ardınca

Şehir gridir
Kaldırımlar, taşlar, evler
ve umudunu yitirmiş tanıdık ümitler

Alımlıdır gökyüzü
Sinekler taşır dünyanın kahrını
Metrajı kısa bir nefestir kelebek
Güneş yıkar kirlerini alev alev
Gerçeğe hiç bu kadar yakın değilken
Susar ölüm, yutkunur Haziran sabahında

Rüya görür gibi, zorla söner ışıklar
Açık hislerinde beyin karartılar görür

En beyaz mavi kanadı
En anason ve biraz da kadınsı
Bazen bildiğine küser gibidir sessizliğin yamacı
Ellerini kaldırır şehrin tüm kanatsızları

İndiği an bitecek yolculuk olur her gün
Şehir biraz daha gri
Boşvermişliğinde

Adamlar nefessiz kalır
Kadınlar ölür
Şehrin çok sesliliğinde

Son söz kadar manidar anımsanır
Balıklar bir başka sazan kalır
İnanmamak rüzgarlarında
Sırt üstü yüzüveren kaplumbağa gibi

Sıratlar çizilir şehrin gölgelerinde
Adamlarda, kadınlarda artık ölüdür
Gri, simsiyah olduğunda

...




Bir Garip Şair