ZAMAN GİDİNCE
Gün,
Beladan kaçarcasına Çekilirken Buralarda; Belli-belirsiz gölgeler Başlar kaynaşmaya. Anılar, Kaçamazlar Loş sokaklara. Birden Sisler kaplar etrafı. Hüzün senfonisinin Dokunaklı notaları yayılır, Kendini bilmez ortamlara. Yüzsüzce Tıklar bütün kapıları. Pencere önünde çiçekler Korkudan büzüşür. Çırılçıplak kalır sevgiler, Üşür. Sahipsiz kalmıştır Zaman. Kendini tanıyamaz. Kışın Dondurucu soğuğu gibi, Çöker Çaresizlik, Yüreklerin üstüne. Duygular, Bitkisel hayata girer. Nice yaşamlar, Köşebaşlarında sızıp, Kendi hallerine gülerler. Başlar Kabuslarla, Bilinmeyen kovalamaca. Canhıraş sesleri Heran kulaklarımda. Bulamam Kaçıp, saklanacak yer. Susmuştur artık, Saatler, renkler, seviler... (17.8.2003 tarihli 5. şiir kitabımdan) |