BABAM RAHMETLİ AHMET TOMBUL'UN ANISINA
O sabah vakti,
Ezan sesi ile Ruhunu teslim ederken Yüce ALLAH’a, Ilık rüzgarlara Kanat takıp, Uçup gittin Dönülmez diyarlara. Nice 11 Şubatlar Geldi-geçti. Nice Elem, keder, gözyaşı Kapımızı tıkladı. Nice acılarla boğuştum. Hiçbiri Asla Seni unutturamadı. Torunum Ahmet METE’yi Şevkat, sevgiyle koklarken; Benden önce Ölen çocukların Aklıma geldi. Yaşam, seviler, renkler; Senin yokluğunda Anlamsız birer bilmecedirler... (11 Şubat 1990 da Akciğer kanserinden kaybettiğim, iyi,dürüst,içi insanlık sevgisi ile dopdolu,yardımsever, güleç yüzlü ve imanlı babamın yanında unutmak kelimesi, buhar olup uçuyor.....) |