yaban el dutmuşam dargınam sene
dargınam ne hâller bırahdın mende
on iki ayınan sargınam sene
göy biler gözlerim qarahdın mende
ne dedim ne ettim ırahdın mende


serildim göynüne sündüzden biçif
elem sefesinde qendimden geçif
hesretinden geyif odundan içif
zemheri gıtlığı doyuldu çiynim
bir başına birde qoyuldu çiynim


çıhtım yola handa cengim var idi
cağa-çocuk serde dengim var idi
nevbahar sırtında rengim var idi
gocatan hörmetim yuhuma çöktü
sonra eydi boynun yarpağın döktü


gövnüne gün yüzüm cavanlıh çağım
Ferhat’tan Mecnun’dan şivanlıh çağım
eyle bil ahsakal divanlıh çağım
gır keçemde bağdaş söhbetim oldu
hâl var ki uğrağın rahmetim oldu


elâlem keyifi mahâlin suyu
cem edif sırtlanı değişmez huyu
ağ mayadan ahım asırlar boyu
ahıf geldi vâhte götürdü meni
qadir gıymet mende yitirdi meni


neçe yâr görmüşem gözeller ilen
neçe bağ türküler gazeller ilen
sinemi göresen hazeller ilen
delik deşik olmuş bilinebilmez
ey qadder sil desem silinebilmez


aydışar hatırât aydışar hele
cağıl cağıl geder gözyaşım sele
misk û amber dolun vermişem yele
çemen ürüyandan yolduğun menem
her söher başında bulduğun menem


bilirem yad’olar delişmen günler
garanlık gündüzler aydınlık tünler
“qalh” buyruğunda qalh ilâhi ünler
bismillah quşlukta eymişem başım
gurdlar ular göye deymişem başım


men sene ne deyim meni kim duya
gür pudahta guşlar nefesim yuya
goca bir bozkırda salınmış huya
hangi ürüzgardır dudağın gerer
ardın sıra geler güllerin derer


zâil olar ömrüm göğerer ürek
uruhum hayası kefenim gerek
torpağa koyalar kazmaynan kürek
sayasan Kurtbala düşüf ölmüştür
kimler ağlamıştır kimler gülmüştür

22 Ocak 2007 - Tarsus
Hakan İlhan Kurt