-Gün vurdukça sîneme âh-ı serâbın siner; yollarına düşmemi, hikmetin sanma sakın!

Şahdamarım kabarır; en ondurmaz deminde,
Bir gülüşün â’rafı omuzlarıma yıkar.
Çiy yürür de toprağa çayır çimen ceminde,
Kıskanır âyininde börtü böcek edânı...
Dallar çiçeğe durmuş, ekinler gök, ne çıkar;
Göğsümde cevşenimle karşılarım gadanı...


Yamacına uzansam, ufkuna varsam bir kez,
Boşanır telâşımla rûy-î zemine hengâm.
Kuşluk vâktine doğru alaca iner inmez,
Al çarpar, düşlerine perçinlenen şâdanı...
Yüz dileğin yüzünde dize kapansam ne gam;
Göğsümde cevşenimle karşılarım gadanı...


Tövbem nimete sayar, gemlenmez her tohumu
Çiğdemler nergisleri sarınca yalınayak.
Tomur gözeler gibi kuşat, kuşan ruhumu;
Şevkim asma ışkını, nevrim zeytun fidanı...
Tütse de her cengimde yazı-yaban ve koyak,
Göğsümde cevşenimle karşılarım gadanı...


Gün vurdukça sîneme âh-ı serâbın siner,
Yollarına düşmemi, hikmetin sanma sakın!
Herşey aslına döner, yağmur yağar, kar iner;
Ben, yer gök arasında aranırım sedânı...
Raksa durmuş çakınlar şaha kalkmaya yakın,
Göğsümde cevşenimle karşılarım gadanı...


28 Aralık 2011 / Gaziantep

Hakan İlhan Kurt