Kelepçeli yalnızlıklara...


I

Sevmek için önce yüreği olmalı insanın
ve bir şiiri unutmak için onca şeyi
evet bir şiir olmalı herkesin kendini saklayıp, unuttuğu!

II

her yanıyla sığ yaşanan yüreklerin avlusunda
kimisi gider her şeyi berbat eder
kimi kalır intiharların uçurumunda
isyankar şarkılarla, samimi özlemlerde
ama unutursun
ölümle
şiirle
inançla
duayla...

unutursun!
üstelik insan her şeyi eksik yaşıyorken böyle...
yüzünü aynalarda, kimliğini mahkeme de unutursun...

III

kalleş bir pusunun sessizliğiyle-
ihanetin şakağında seni bir mermi gibi anlamlandırdım..
kirli sevgilerin simsiyah kederlerinde
kabuk bağlamaz aşk yarası...

(...yaran nerende gardaş
hangi yara?
çok bilmenin yarası!..)

IV

katillerin cinayet günlüklerinde
yüzümüzü düşürdüğümüz sularda
öfkeli bir şiir olsam gecenin terkisinde
yangını benim, külü sizin olsun


ah!
şiirlerini yitiren şair
unutmak istiyorum!
kalbimi örseleyen, peşisıra koştuğum bir aşkın dibe vurmuş acısını!..

/yeryüzünde insan, gökyüzünde kuşlar...
’melodramların kanlı oyunlarında’ figüranlar mağlup edilir.../

bense unutmak istiyorum, çoğaltıp susuşları;;
’içimde bir deprem enkazı altında çocuğunu arayan bir anneyi’
işportaya düşmüş aşkları, kürtajları
haczedilip satışa çıkarılmış insanlığı
cami avlularında başlayan hayatları
acımasız tuzaklara düşen çocukları
kalabalığa karışıp, çoğalan yalnızlıkları
sürgün umutları, yalancı baharları
kangren yolculukları
sorgusuz yargıları ve yargısız infazları


/unutmak istiyorum
doğmanın bedelini yaşamakla ödeyenleri!../

unutmak istiyorum
mazlumun yarasını
dünyanın kimsesiz yarısını
beni kendime gömen yalnızlığın ağrısını

unutmak istiyorum
defolu masumiyetleri
çığlıkların kıyısında kıstırılan sesleri
marjinal sayılan, yok sayılan sokak çocuklarını

yapay okşamalarda
sahte sevgi sözcükleriyle törpülenen, kadınları!..
unutabilsem keşke
gasp edilen insan haklarını
ve ihmal edilen, ihlal edilen kadın haklarını

ve...
suçlu bir şair belleğiyle
unutmalıyım
unutulduğumu!..


(Birdal ERDOĞMUŞ)