Upuzun sancılı yıllara direnen
ve hiç olmadık zamanlarda yorgun sesi beynimizin duvarlarına çarpan!
Ve yüreğimizin kılcallarında bir kemanın tiz sesiyle hâlâ yası tutulan hüzzam sevdalara...

*

Sevgidir özlenen, sevgili değil..
çünkü, yitirilen sevgidir, sevgili değil...


I

Sen, haklı bir intihar gibi hâlâ bileklerime dolanan...
kim bilir şimdi, kimin yangınında küllenip kalan...
kimin soluğunda düğümlenip susulan.

II

Yanıtına yasak bir sorusun sen,
eğriye doğruyu boğdurduğun..

Sen, yağmuru kirletilmiş bulut;
kirli aşklarda arınmayı umarak
umudunu soldurduğun...

"Yamalı yerlerinden kanıyor" ömrün.
ne çok sevgi yağmalanıp, soluyor.
sesinin ayazında ılık şarkılar üşüyor...
günlerin,
günlerin terlemiş teninde senin için kaypak bir intihar gülümsüyor...

De ki; ne çok şey yitip gidiyor
çatlamış sesimizden ne susuşlar sızıyor...

De ki; içimizde hıncahınç bir yalnızlık ölüyor.
günler öyle acıtarak, örseleyerek, yerle bir ederek geçiyor ömrümüzden.
hoyrat bir panzer gibi geçiyor...

Bilmem, kaç bin yıldır içimizde acılı bir sonbahar yapraklarını döküyor.

III

Sen, yağmuru yağmalanmış bulut..
omuzları düşük bir akşamüstü
yüzünde yorulmuş bir gülümseme,
heybende tedirgin vazgeçişler,
avuçlarında,
ömrüne sızan ertelenmiş günlerin küf tadı...

Uzadıkça uzuyor hasretin,
yollara savrulduğun..
yenik bir şarkı oturur sesinin avlusuna
kalbini avuttuğun...

Ve işte felçli belleğinde hayatın,
soluk bir fotoğrafta kendini unuttuğun...

IV

Sen, sesinin yırtık yerlerini susuşlarıyla yamayan...
saçları savrulup akşamın alnına düşen;
sen, yalnızlığına leş kargaları üşüşen!

Sen, upuzun yılların ağırlığında ömrü yorulan...
kim bilir şimdi, kimin yangınında küllenip kalan...
kimin soluğunda düğümlenip susulan.


Birdal Erdoğmuş -