/Cinayet mahallinden ayrılırken ip uçlarımı bıraktım;
kimse görmedi toparlamaya çalışırken dağılmış yalnızlığımı!../

Birdal ERDOĞMUŞ -


I
Şairini kaybetmiş bir şiirdim
yalnız / yapayalnız!..
yüreğimde sen
ve bir önce ki geceye kilitlediğim yalnızlığım
kipriklerimin ucuna astığım suçüstü hüzünlerim
ayrılığın kapısı önüne bıraktığım düşlerim...

Hüzün alabildiğine keyiftir yüreğimin türkülerinde
yalnızlık sancısıdır çoğu kez-
düğümünü çözemediğim iç çekişler!

II
Bir sen kalıyorsun içimde, onca tufandan sonra
dönmeyi bu denli unutan sen...
bense unutmak istiyorum
yasadışı bir aşkın kimliğini
kendini rendeleyen bir şairin şiirini...

Yolunu yitirmiş insanlar gibidir çünkü
anlamını yitirmiş sözcükler...

III
Ve kar yağar İstanbul’a
soba zehirlenmesinden bir aile yok olur!..
sokak çocukları donar!
kamyon çarpar bir travestiye
bir gazeteci bıçaklanır,
bir şair intihar eder,
akıllarda bir çok soru ve şiir bırakarak...

Kar yağar İstanbul’a
bir işçi düşlerini döver
’kızını dövmeyen bir ana dizlerini...’
kuytulukta bir mülteci ağlar kendini kanatarak!
fahişeler, feleğe küfrederek karışırlar
kentin hoyrat karanlığına
bende, ’faili meçhul bir cinayet olurum!..’

’Bulun benim katilimi!..’
’bulun benim katilimi!..’

IV
Ve ’hayat devam ediyor’
kanamaya/kanatmaya
sen bu aşkın yalanısın
ve kederli ömrümün alınyazısı...

Sana baksam gözlerinde bir aşk enkazı./
kime baksam, hızlı voltalar da, intiharını cebinde taşımakta..
kime görsem, kıyametini yüzünde taşımakta..
kime baksam, kendi sularını kirleten nehir!..

Kimi dinlesem acıklı bir öyküsü, riski az sevmelerde.
herkes biriken köleliğin de ve ortak cinnetler de...

/Aşklarına yalan sızmış insanların
yalnızlıklarına ihanet!
defolu ilişkilerini tutunmak sandılar
sonrasını ben bilirim.../

Adı yok, yalnızlığın;
dili yok
dini yok
yasası
vergisi yok

/Herkesin birbirinin çarmıhı olduğu bir dünyada-
herkes biraz yalnızlıktır!../

V
Soygun düzeninde çarkını döndüren-
silaha ve paraya sahip emperyalist güçler
özgürlüğümüzü zincire vurmuşken
bu yasak akşamlarda sevişelim sevgilim...

Önce cinnet geçiren şiirlerim çırpınsın düşlerinde
sonra el değmemiş-
dil uzatılması günah yalnızlığa mahçup olup-
bu kuduz gecelerde dünyaya gelmiş olmakla suçlanalım!..

VI
Pimi çekilirken şehvetin
utangaç öpüşmelerime kir birikti;
yine ıskaladım mutluluğu...

Artık her eylem de bir pankartım, her pankart da bir slogan!..

(’Bir sarsılmanın içinizi ısıtan resmiyim ben
ne perde kapandı, ne de ayakta alkışlayanlar oldu
selamladım yinede yerlere kadar eğilerek...’)

N’olur;
bana geri verin
şiirlerimi
düşlerimi
gülüşlerimi...

Adı yok, yalnızlığın
dili yok
dini yok
yasası
vergisi yok!..

Yalnızlıktan başka dostu yok yalnızlığın!..


(Birdal ERDOĞMUŞ-İSTANBUL - 2006)