Sevgili Muammer kardeşim,

Şiir kurgu olarak iyi işlenmiş; ancak ifade konusunda aynı kanaatte olmadığımı belirtmeliyim. Birinci dörtlükte duraklardan kaynaklanan ufak tefek aksamaların olduğunu düşünüyorum.

Çapraz kafiye şiirde -bütünlüğü sağlama açısından- şair için daima risk taşıyan bir sistemdir. Sen bu riski almışsın. Yer yer bu riski aşmış olmakla birlikte tam bir başarı sağladığını söylemem mümkün değil. Özellikle şiirin son beş mısrası oldukça zayıf kalmış. Bitirişte ise gerçekten bitmişsin. Şiirde başlangıçların zayıf olması, şiir ilerledikçe ifadenin güçlenmesi şair için daima artı puandır. Bunun tersi de -ne yazık ki- eksidir. Bu bölümü biraz daha açalım: 'Dönersen vefalı son aşkınım bak!' diyorsun. Biraz tehdit, biraz dönmesinden umut kesmiş bir aşığın hüzünlü yüzünü görüyorum bu mısrada; ancak söylenene bakınca bir gariplik seziliyor ve insan ister istemez şu sorunun cevabını arıyor: Ya dönmezse? O zaman vefalı son aşkı olmayacak mı? Ondan sonraki mısraya bakalım: 'Beklemem bilsem ki orda mutlusun' Tut ki bekledin, ne yazar? En son mısra ise en zayıf olanıdır: 'İstemem dönmeni günün birinde' Bir şarkı var, bilir misin Muammer kardeş: 'Pişman olacaksın günün birinde'... 'Ne olmuş yani, ben kullanamaz mıyım?' diyebilirsin. Demesine diyebilirsin; ama çağrışımın şiirde en büyük risk olduğunu da unutmamalısın... Şair en vurucu mısraları son darbeyi indirmek için en sona saklamalıdır. Son darbeden sonra ise kıvranan okuyucuyu zevkle seyretmelidir.

Aslında çok acımasız bir yorum olduğunu biliyorum; bunun yanında senin iyi bir şair olduğunu da... Daha bir şey biliyorum, dost acı söyler... Umarım meramımı anlatabildim...

Sevgiler..