Hercai Elzem Zehiryarısı kırık, keskin bir bıçak atışıydı kırılmış, yarısı düşer gibi yere yarısından arınmış bilemezdin alnıma saplanan o büyücek parçayı kahkülünden vurulu o esrimeyen sancıyı... derin derin çektim içimi yalan değil özleme gider gibi değil ki; ölümdü kesin önceden de bilirdim uzarken günceler metazori kapanır zincirler elin elini tutmaz o vakit uzar sanki zift giyer heceler omuzlarındadır dünya silinir defterinden dinlenmiş kirpikler ecelin ayak seslerini bilir misin siyah kaşlardan sıyrılıp konan yalın ayak geceleri iki uyku arası kadarcık! her siyahlık çeker yakanı bağrını her şeye yakınsındır koşar adım uyudun ve kahretsin işte yine uyandın işte yine yalancı ölüm kadarsın! bir kere daha bir kare daha işte yine ordasın! tükendikçe kelimeler bir enkazın azı dişlerini doyurabilmek kandırabilmektedir hüner açlığın, açmazlık enfarktüsüne iltihakı için içini yerken yetmez, doymaz hiç bilme sen eksilmesini umdukça tavan yapan o iltihabı her giden ufalır kaybolur değil mi büyüyen çiçeklerin gelir aklına öyle ya terini kokladıkça değiştirdiğin fanilan eskiyen ayakkabılarını attığın filan keşke öyle olsa ölmeyi bayılma sanma seansları bu, agnostik sanı yanılması ki; kaç sur üflenir topuğundan benzine hatırlayamamazsın... keşke o kadar kolay olsa bir pişmanlığa düşen iki rakkas replik kadar mesela ki; sevmek herkesin harcı ayrılığı da ölüme çoktan eşlemişler ölmek o kadar zor değil aslında, unutmak bıraksa sevda türküleri, aklımın direğine çarpıp dururken, sersefil mesele, bir tarafı zamana asla sığ(a)mayan o eşitsizlik o eski sular dağların arasından ne zaman yeniden gelir! tek unutamadığım şey sen değilsin, bu kesin tek suçun da ölçüden muaf sevilmek olsa varolmanın tarifsiz sebeb_i kıyamı o şuh bakışlar bile tek başına değil yok olmana baş kaldıran inadım kadar her defasında bir kere daha yenildiğim giderken, yanında hiç götüremediğin o obez umudun ve ruhumun sarfına akıttığın o hercai elzem zehir keşke seni sadece sevmekle yetinseydim... ToprağınSesi . |
tek suçun da ölçüden muaf sevilmek olsa
varolmanın tarifsiz sebeb_i kıyamı
o şuh bakışlar bile tek başına değil
yok olmana baş kaldıran inadım kadar
her defasında bir kere daha yenildiğim
giderken, yanında hiç götüremediğin o obez umudun
ve ruhumun sarfına akıttığın o hercai elzem zehir
keşke seni sadece sevmekle yetinseydim...
keşke sevmekle yetinebilsek...ama nafile bu keşkeler...
kaleminiz daim olsun
harikaydı