Geçtiğim tüm vagonlar
Gözlerini bırakıyor saçlarıma
Hangi pencereye baksam
Bensizlik…



Sonra sesler patlıyor kulaklarımda
Ve yığınla sevda korkusu
Giydiriliyor ayaklarıma,
İçimde sokak çocuklarından kalma baharlar
Unutulmuş ellerimin hükmünde
İki dudak arası bir duvar..



Ansızın çöküyorum
Benzi soluk koltuklardan birine,
Yorgun bir telaşın teri birikiyor alnımda
Sesler çoğalıyor gitgide…
Derken
Tüm acemiliğimi dağıtıyorum biletsizlere
"Bir şehri özlemek" nedir bilir misin..?



Yanıma yaklaşıyor kondüktör
Ve kimliğimi soruyor,
Ne tuhaf! Bulamıyorum
Avuçlarında unutmuş olmalıyım..
Kaçak bir tebessüm yerleştirip yüzüme
Kovuluyorum cennetinden
Velhasıl
İsmim akıp gidiyor ceplerinden.



Ve yine akşam
Yine sefil bir acizlikte dokunuyorum günbatımına,
Üzülme Baba
Raylarda ezilen, düşlerimiz değil
Sadece saklambaç oynuyoruz şiirle…



Mine Gültepe