İnsanı her şey terk eder hayatta.
Ve insan da her şeyi terk eder.
Yıllanmış dostların da terk eder seni,
Küllenmiş anıların da.

Hayat, doğurgan kapılar ardında saklı bir düştür.
Uyumak yetmez görmek için.
Aksine, uyanık olmak gerekir.
Açmazsan gözlerini fal taşı gibi, ayrılığın adını bilemezsin.

Göremezsin, umutla yürüdüğün tepenin ardında,
Seni beklemek de olan uçurumları.
Kayaları fırlatıp aşsan da engelleri bir bir,
Uçurumların ağzında belli olur ne kadar güçlü olduğun.

Ne dağları aşana kadar verdiğin emeği terk edebilirsin.
Ne de kaybetmek istemediğin canını.
Ama ya zirvede ki o heyecan terk edecek seni,
Ya da sen, akıttığın kanı

Alından dökülen ter,
Damardan akan kan,
Eğer kazandırdıysa savaşı,
Terk etmemiş demektir insanı.

Terk etmek ya da edilmek,
Her ne kadar sık gelse de başa,
Kimse, bir türlü baş edemez onunla.
Ne yaparsan yap dur diyemezsin gözünde ki yaşa.

Terk etme fiili, en önemli öznedir hayatta.
Cansızdır, ruhsuzdur.
Kalpsizdir, duygusuzdur.
Ama insanın canını yakar, yediği her haltta.

İnsanı her şey, terk eder hayatta.
Ve insan da her şeyi terk eder.
Canından çok sevdiğin sevgilin de terk eder seni.
Sırası geldiğinde, canın da.

Tek bir şey,
Sadece bir şey asla bırakmaz seni.
Bir parçan olup, sadakatle bağlanır sana.
Ne sen onsuz bir gün geçirsin, ne de o sensiz

İnsanı tek şey terk etmez hayatta.
Dokuz ay karnında taşıyıp,
Bin bir çileyle doğuran ana bile terk eder insanı.
Ama, kalbinde ki yara asla

O, sadakatle bağlıdır sana.
Her gün sızlayıp durur.
Canını yakıp kavurur.
Ama çekip gitmez asla.

Her yağmurda hatırlatır kendini.
Her anıda o vardır.
Bazen damla damla ıslatır seni.
Bazen pencerendeki kardır.

Şimdi, ne üzül hep acı çekeceğini düşünüp,
Ne de sevin beni terk etmeyen bir şey var diye.
Zira o da bilir, seni terk ederse yok olacağını.
Bu yüzden kopup gitmez senden.

Seni terk etmeyen şey, sana mecburdur aslında.