Uzun bir yolun başındayım
Tek başınalığın sayfa arasında
Hayallerin gözyaşları akıyor
Ve her gün yeni şehire
Ayak basıyorum yeni umutla
O içteki gerçek huzuru
Kazanılan gerçek savaşı
Doğruca önünde durduğumuz
Dışarıda her şeyin olabildiği
Arkadaşların unutulduğu
Koridorun sağında buluyorum
Bu yolun bitmeyeceğini bilmek
Ve cennet denilen rüyaya
Girmekten başka şimdilik
Yorgunluk kahvesi içiyorum

Her adımım yeni başlangıç
Özgür bir dünya arıyorum yeniden
Kendime ait koridorlarımda
Sevdiğimin fezasında umutlanıyorum
Herkesin kaybettiği bu uzun yolda
Hayatta kalmak için parmak uçlarında
İlk ağlamayı dinleyen babalar gibi
Sadece başlangıç olan o zaman için
Gece ve gündüz devam eden yolda
Yaşatmak için yürüyorum bir daha

Uzun bir yolda yaşamak için
Masallarımı anlatıyorum çocuklarıma
Bir çocuğum umut bir diğeri hüzün
Biri beyaz yani diğeri de kara
Onlarla her gün didiniyorum
Bu uzun yolda sırtımdan inmiyorlar
İç huzrumu onlarla buluyorum
Gerçek bir savaşın özüne iniyorum
Onlarlar arkadaşım onlarla benim
Sonra kalp sevincimi onlar veriyor
Yollarımın uzunluğunda uzanıyorum

Her adım sadece bir başlangıçtır
Ve bunu kalbimin her atışında
Sevgimle hissediyorum doya doya
Hüzünlü çocuğumla yeniden uzun yolda
Umutlarımı tutuyorum sessizce
İlahi bir semadan damıta damıta

Sessizce yazıyorum kimse bilmiyor
Sevdiğimin beni hissettiğini bilip
Kalbi kırık bir umudu ondan çalıyorum
İlk adımını atan bebekler gibi sevgim
Her defasında heyecandan ölüyorum
Ve her dirilişimde seviniyorum
Sevilenin uzay olduğu mesafede
Tatlı düşlerin yorganını çekip başıma
Hayatta kalan son parmak uçlarımı
Uzun yolumun huzuru ile yıkıyorum

Bu benim için bir yer diyerek baştan
Tüm sıfatlarımı bırakıyorum

Yaşadıkça yaşatmak yaşattıkça yaşamak için
Uzun bir yolda
O güzelin sevgisiyle yürüyorum...