DÖN GEL
Zamansızlığa karışan sensizliğin
sesi vuruyor yüreğimin tellerine yalnızlığımın şarkısını çalıyor kalbim nedenini bilmediğim hisler uçuşuyor sanki yamacımda anıların dinmeyen üzüntüsü Gece yine bürünmüş hüzünlü yanına Bitmeyen bir özlem gözlerimin deryasında Tüketiyor ömrümün adımsız yarınlarını Tüm göçmen kuşların kanatlarına vedalar iliştirildi Göçtükçe diyardan diyara Yalnızların bahtsızlığına düşüyor Büyüdü yalnızlıklar Büyüdü sessizlikler Ve umut can verdi son nefesinde. Sensizliğinin yangınlarında külü savruldu çığlıklarımın Mutluluk koptu dalında Nefessiz bir yaşam durdu boğazımda Ellerim küçüldü Sığmıyor içine çocuk düşlerim Duymuyor musun dudaklarımda son şarkımın notaları Titriyor nağmeler inledikçe acılarım Karanlıklara karışan yorgun bedenim Yavaş yavaş ölüyor artık… Dön gel dön haykırıyorum Bitir bu kahrolası ayrılıkları… bekliyorum ! |