HAYÂTIM
Daha yeni tanışmıştık, görünce gönlüm ısındı
Çekinerek beni sordu, hayâtıma hayat oldu. Tatlı dille, güler yüzle, saygıda kusur etmedi Birden bana kıyam durdu, hayâtıma hayat oldu. “Hoş geldiniz” dedi bana, o güzelim sedâ ile Zaman geldi biz ayrıldık, bir nâzikçe vedâ ile Tereddütle kalkan kollar, çekingen bir edâ ile Mesâfeli hâlde sardı, hayâtıma hayat oldu. Bugüne dek aradığım, kalbimin oymuş sâhibi Bu dert öyle bir derttir ki, ner’de bulunur tabîbi Kim düşerse o çekermiş, olmazmış aşkın nâibi Onunda var elbet derdi, hayâtıma hayat oldu. O kapkara gözleriyle, öyle süzerek baktı ki O an kalbe cemre düştü, beni öyle bir yaktı ki Gizlemek hiç mümkün değil, birden fâş oldu çıktı ki Kalbimde saklanan sırdı, hayâtıma hayat oldu. Kim düşerse girdâbına, onu dağlar, onu şişler Çile çeksin pişsin diye, ters gidermiş aşkta işler Zülüf kumral, dolunay yüz, kara gözler, inci dişler Görür görmez beni vurdu, hayâtıma hayat oldu. Sîneyi dağlayıp duran, sırtımdaki yükler indi O gün bu gün rahatladım, kalpteki tüm sızım dindi İşte sevdâ buna denir, yarısı ben yarı kendi Kalbimi ortadan yardı, hayâtıma hayat oldu. Olmaz kimsenim haberi, için için o yaksa da Kalpten kalbe hiç durmadan, su misali o aksa da Ben çekerim ben derdimi, yârin haberi yoksa da Gece gündüz beni yordu, hayâtıma hayat oldu. Ok yaydan çıktığı anda, o kimseyi tınlamıyor Âşık; sâkin gözükse de, zannetme ki inlemiyor Dini, yaşı yokmuş onun, gönül ferman dinlemiyor Engel aşmak ne çok zordu, hayâtıma hayat oldu. Aşkı çekmek kolay sanma, beni sevdâlara saldı Tedbir almak elde değil, kalp kırsızı kalbim çaldı Kurdu tezgâhı içime, aklımı başımdan aldı İlmik ilmik ördü beni, hayâtıma hayat oldu. Gül değildi yaydan çıkan, kalbime attığı oktu Her ne kadar gönlüm açsa, ele güne karşı toktu Şunu bil ki senden önce, hayatın anlamı yoktu Hayat; bana hayat verdi, hayâtıma hayat oldu… 23/11/’10 Hanifi KARA |