sen beni hiç sevmedin ki
bir nefes molaydı sisli gözlerim ucu yanık sevdana
belki saçlarım birini hatırlatmıştı
ya da gecelerine ışık taşıyan bir yıldız düşlemiştin





bildiğim bütün masallar yüzümü acıtıyor
sonu olmayan yollar çağırıyor bilmediğim bir yerlere
en iyi çocuklar bilir bir ağaçtan düşmenin acı tecrübesini
ve diz kapaklarındaki mor çürüklerin sebebini
çok kadın sevmiş adamlar bilir
yanağındaki ruj izi sarhoşluğunun
sade ve acı gözyaşıyla silinebileceğini





sen beni hiç sevmedin ki
ben adını yazarken İstanbul’un yorgun akşamlarına
unutmuştum konuşmayı nasıl bir şeydi seni sana anlatmak
örterdi yitik bir ülkeden ellerin dudağımı
ahh ölesiye severken susmak
avludaki akşam sefaları yasımı tutardı
ve küçük bir kız ağlardı kaybetme korkusundan
"şimdi gülüyorsun bilmez misin gözleri suludur eski evlerin"







elim yüzüm ölü şiir
devirdiğin kirpiklerim hayata, kara duvak
yazamadıklarım boynuna vebalimdir
yüzüme kir payelediğin leke hiçe saydığın aşkımın emaresidir



"yüreğimde götürdüklerimle
alnımda leken kalsın_ karam"



yazgıma sıkılan kurşun gibi
zamana sırtımı yaslayıp, her gözlerin aklıma geldiğinde
ve çektiğimde içimi acıyla, yıkanırken yüzüm göz/sularımla
alın yazıma sıktığın kurşun gibi
ağır ağır kanayan
bu yara


"alnımda leken kalsın_ karam"...





_asmin_