taşın çığlığıkalplerin derinliğine iniyorum gördüğüm çeperlerinde kurumuş baharlar topraktaki yalın ayaklı haykırışları duyuyorum sadece kadın ve çocuk sesleri mezardan çıkıyor mazlum insanlar büyüyor gözbebeklerim ağlıyorum kalplerin sıska yalnızlığına sırtüstü uzanan tembel susuşlara yengeç gibi ağır ve yorgun kapatıyorlar kapılarını yılan gibi yaşıyorlar örselenip tükeniyorum gördüklerimden gökkuşağındaki renk soluduğum ölüm zamansız duraksamış dünyanın şaşkın insanı havadaki uçan kuşlara ağlayan deliyim ben topraktaki karıncayı besleyen sancılı çocuk piçleşen dünyada kafana sık artık bitsin bu zulüm Aysu |
Umut, direnç mücadele hiç bitmesin,
nefis tat aldım şiirden.
Tebrik ediyorum, selam ve sevgimle.