ılık yaz günü esintisinden mi
yoksa uzun zamandır silinip paklanmadığından mı
alacalı bir hal alan ışığın peşine düşmüştü çocuk
vazgeçemiyordu aslında, alışkanlığı olmuştu hani
belki de akde vefa, gizli bir anlaşma yapmışlardı da
dillendiremiyorlardı sanki, el âlem ne der babında

genellikle dönemeçlerde, kâh sağını, kâh solunu yansıtıyordu
ve zifiri gecede, aklındaki zayıf ihtimalli ışığının yordamında yol alıyordu
yönünü bulmaya çalışırken, biraz umut, biraz da yürek kıpırtılarıyla
geçtiği karanlık dehlizlerin korkularından sıyrılmaya çalışıyordu

uzun zaman yürüdükten sonra, özlemini çektiği sesti duyduğu
biraz sevda, biraz yosun, birazda tuz kokan serinliği doyasıya soludu
yanı başına yerleştirip ışığını, boylu boyunca nemli kumlara uzandı
ellerini başının altına yastık yapıp gözlerini sımsıkı kapattı
gökyüzünü, yıldızları, bulutları, bir de hüzün bakışlı sevdiğini düşündü

çocukken de hayaller kurardı, bazen de kendine kızardı
çünkü kurduğu bütün hayaller çığlık olur yarım kalırdı
ay gökyüzünde neden hep aynı yerde durur da değişmez yeri
yıldızlar kovalamaca oynarken neden takılmaz ayakları
meselâ hayranlıkla seyreden çocuğun avuçlarına neden düşmezler

tut ki kayalıklara düştüler, acır mı canları onlarında çocuğunki gibi
öyle olsa, çocuk ruhuyla dindirebilir mi yıldızların ağıtlarını
belki de bu yüzden, hiç yere düşmez yıldızlar ve hiç takılmaz ayakları
kim bilir... diye düşündü ve öylece derin bir uykuya daldı

neden sonra daldığı uykudan apansız uyanıverdi
sağına soluna bakındı, ne deniz vardı, ne yıldızlar
ne gökyüzü ne de uzandığı nemli kumsal
düşler görüyormuş belli ki
belki de hiç gerçekleşmeyen özlemlerini

başını kaldırıp baktığında
okuduğu romanla burun buruna geldi
nerede kaldığını bulmaya çalışırken

‘’Biliyorum Bu İmkânsız Bir Aşk
Kendime Mani Olamıyorum
Yüreğim Seni Çok Sevdi’’

satırları gözünün önüne, düşünde gördüğü kıyı şeridi gibi serildi
sonunda anladı çocuğun yüreğindeki çocuk, hayâl etmek yaşamak
yaşamak da hayâl etmekti biraz.
Ve içindeki haylaz çocuğa seslendi
Hey çocuk...!
Duyuyor musun beni...!
Hayallerimi serbest bıraktım...!
Sevaplarını da günahlarını da bana yaz...!
Yeter ki yüreğindeki sevgi ve yaşama sevincin tükenmesin,
Yeter ki olmasın kupkuru bir dal, ya da zemheriye düşmüş bir ayaz...!




Hatice AK/26.07.2010