göçkirpiğimden süzülen toprakların gözyaşları şimdi ağaçların gövdesinde uyuyan çocuklar ölü mevsimlerin kollarında ırmakların sesleri geliyor kulaklarıma ağlıyorlar benim gibi çakıl taşlarının üstündeki ayak izlerine kendi sesleriyle haykırıyorlar sessiz çimenlerin çiçeklerine kuşlar geçiyor film kareleri gibi gözlerimin önünden ötüşlerinde yurtsuzların şarkıları yalnızlığı taşıyorlar kanatlarında yılankavi bir sazlığın üstünde ayın gölgesinde münzevi konuksever odaların kapandıkça kapıları sıralanmış boncuklar dilsiz zaman serçeleri ah kalbim dinle şimdi yağmurun hışırtısını ağladığı dil hangisi göçer yolculukların öncesi sonrası yok artık gecenin içinde ipe dizili hayatlar menekşe renginde yürek koridorlarına mor hüzünleri sarıyorlar çok sesli yalancı düetlere bırakıyorlar kentleri Aysu |
ağlayan kalemin şairi ....kendimi buluyorum okuduğum tüm şiirlerinde....