Ağır ağır gidiyorsun işte parmak uçlarımdan...
Sessizliğin hakim hayatıma,duyamıyorum..
Biliyorum ki sona tek bir adım kaldı artık...
Sen usul usul gittikçe,ben her adımda biraz daha yaklaşıyorum
Ölüm denen gerçeğe..
Ve bu kez daha bir eminim kendimden
Karanlığa gömüleceğim...
Ölüm gözbebeklerimden akıp geçecek
Umarsızlığın içinde umrumdan taşıyor alkole yatırılmış aklım
Hatırlıyorum da...o gün geceye varmadan ölmeliydim..
Birlikteliğimizin bilmem kaçıncı yılı..
Ya da birlikte olamayıp ayrı diyarlardan birbirimize seyre daldığımız
Bilmem kaç yıl...
Siyah beyaz bir türk filminden çıkma ayrılığa şahit iki karakter..
Tam bir çıldırış tadındaydı her şey..
İşte o gün geceye varmadan ölmeliydim ben...
Parmak uçlarını hissederken bedenimde..
Solukların kulaklarımda inlerken
Ve doğmamışken daha ay gökyüzünde
Kahkalarımız uçuşurken semada
Her şeyi bırakıp kollarında can vermeliydim
Öyle yüzümde kalmalıydı gülüşün
Hiç gitmeyecek gibi..
Nefesimi bırakmalıydım dudaklarına son kez
Mutluluktan delirmemek içim delirmiştim halbuki o an
Aşk kargaşasıydı bu
Şakağıma dayadığım senin dudaklarındı
Öp diyordun
Gülüyordum
Çocukça inatlaşıyordum
Neden o mutlulukta kapamadım ki gözlerimi sanki??

Bilmem kaçıncı kez
Ve bu defa bir son
Kırık dökük binlerce anı diz çökmüş önümde
’bırakma’ diyor..bu bir kahrediş..

Yüreğime ellerini bırak olur ya belki üşürüm
Ya da git ne de olsa sen ısınırsın başka tende

Umursamazlığımdan vurdun beni en olmadık bir anda
Bedenimin her yerinde hissettim yokluğunun acı zehrini
Sustum ,suskunluğumla öldürdüm kendimi
Meğer ne eksik yanımız kalmış hayata dair
Ne kadar tanımış ki bu deli divane aklım seni
Sebepsiz bir sevda
Bir yazgının bedeli
Gözlerim kadar kara
Şimdi ayrılık vakti
Kırgınım sevdaya
Seni benden alana

Mutluluktan ölmeliydim o gün geceye varmadan...
Yorgunum sessizliğinle ört üstümü
Uyumam lazım...



EsRa...