VeGözümün karasından tanıyorum bu aşkı Ve gözümün karardığı kadar seviyorum beyazı. En çok da anlamsız susmalar tırmalıyor kulağımı Ve en çokta anlamsız gitmelerde buluyorum kendimi. Aklı bir karış havada aşklar dolaşıyor aklımda! Ne zaman kenarından geçsem uçurumun çocuk yanımda kalıyor adın. Kimsesiz gölgeler karıştırıyor aklımı Ve kimsesizliğime boğuluyor renklerim. Ölü bir kentte Yusuf’lar doğuruyor sabahım Ve her gece pastele çalıyor hüzünlerim. Saydığın onlarca tabloda, aynı renkler, hep aynı figürlerde saklı! Anlamsız bağlaçlarda söndürdüğüm rüzgar Ve SON diyor! D/uyuyor musun? |