Ne yaptın Abdurrahman sen ?Gece dinginliğine inanıp girdim usulca soğuk yatağıma Isındıkça eridim senin yokluğunda buz gibi Ne ismin vardı akıl defterimde,ne yüzün gözlerimde Sadece eksikliğini hissettiğim bir varlık duruyordu öylece içimde Gözlerim kapanmış uyuyordum artık ve şimdi sendeydim buğulu karanlık Beyaz yüzünle gülüyordun önce,sonra anlamadığım bir nedenle ağlamaklı Omzuma dayandın, hiç tatmadığım bir duyguyla ruhuma sarıldım Rüyadaydım evet,ama gerçek sahnelerden bir seriydi sanki Sıcacık bir rüzgar vardı tüm çevremde,kalabalıklar vardı karanlık Ama senin aydınlığın vardı bütün herkese aydınlık Yıllardır sinemdeki yalnızlıkla sarıldım senin sinene Sen bendeydin ben sende,tanımıyordum seni hiç hem de Rüya ya işte,birleştiriyordu kaderdeki günleri şimdiden gizlice Huzur mu desem,mutluluk mu desem,yoksa tüm aşinalığı ile aşk mı ? Biliyordum rüyada olduğumu,anlar insan bazen,yaşarken öldüğünü Uykudur,ama tatlıdır işte gerçeğin yokluğu Elin elimde yürürken sahilde aşıkın maşuku misali Dalgalara ey edip, zaferin şarkısının sessiz emsali gibi Aşk gibi,taht gibi pıtırcıklı duygularla kaplanan gönül,altın misali Ne uykuydu en güzelinden,en sıcağından en huzurlusundan Meğer ne kadar da eksikmişim olmayan yokluğundan Güldürdün beni be,gönlümü,yüzümü Ey Abdurrahman ne yaptın sen ? Uykuda olsun birazcık mutlu olmaya hakkım yok muydu ? Ne diye uyandırdın,haydi kalk kahvaltı diyerek beni ? Bunca tokluğa rağmen mutsuzluk galipken dünyamda Açken de olsa,uykuda dahi biraz mutluğu çok mu gördün ? Bilmiyordun belki ama… Ey Abdurrahman ne yaptın sen ? |
Yine yürekten çağlayarak akmış duygular bu sitede özellikle siz değerli dostumun şiirlerini okumaktan büyük haz duyuyorum,yüreğinize sağlık kaleminiz daim olsun.
Saygı ve selamlarımla
Bilal YILMAZ