Vardığımda mıydı yoksa gittiğim de bilmiyorum
Yokluğum varlığınla bitmişti sanki
Acıyı şerbet diye yudumlarken,sakin
Umut gidiyordu el sallayarak
Yorgunluk bulut gibiydi sımsıkı sardı dünyamı
Gökyüzünde resmini çiziyordu kara kalem
Gölgeler gösteriyordu sadece yüzünü
Seni gitmiş görüyordum,gözüm kapalı
Açınca yokluğun tam bir manaydı
Sindirdikçe zihnim bunu anlıyordum
İpe giden can gibi gidiyordum sebepsiz
Düşünmek kendini düşün-me ye bırakıyordu
Yürümek kendimi yürü-me ye götürüyordu
Durmak geldi artık;ama acılar durmuyordu ki
Sen gittin,can gitti umut gitti aldığım nefes kesildi
Güneş doğmuyordu,aşkın acabasına kanmıştı o da
Dönmesini bekliyordu dünyanın,
Benim, kaderin bana dönmesini beklediğim gibi
Girdaba girip, kuşlardan medet ummak gibi
Vazgeçmek mi diyordu yürek, sessiz su gibi
Akıyordu her damardan her damlaya
Ve zihin nefese yenik düşüyordu
Aklım ve fikrim sen oluyordun yine umutsuzca
Aldığım nefes adını söylerken,
İniltilerim ismine güfte yapıyordu
Ve umut bana hayal oluyordu,ve gidiyordun
Bu sefer hayalinle değil,benimle gidiyordun
Bendeki yürekte ölüme gidiyordun
Yani sen kalıyordun,bendeki senle ben ölüme gidiyorduk….

06.05.2009
Çarşamba
00:19