travmalarve ben bir şehirden ötekine hayaller inşa ederken gönlü otobanlarda ölen dişiler bilirim bu sala bu vakit ellerimden giden onlar için göğsümde eskimiş olsalar bile her birine ayrı ayrı vanilya kokulu mumlar yanar karanlıktan korkumda hepsi hepsi bu kadar şimdi sen kıymetlim kucağımda derin bir uyku soluksuz odalarda duvar içimde nem var oysa senin gözlerin çocukluğumun kokusuydu benim ikimiz için şimdi toprağın altı da üstü de bir baş ucuna abanoz ağacından yürek diktim |