TANIYORUM SENİ BİR YERDEN
ben seni tanıyorum bir yerden, ama nereden.
hiç beraber kuş kovaladık mı seninle bir tarlada, öksüz bir yağmur gibi yağarken. üzerimizde anamızın belediği toprak ve sancımız henüz göbeğimize bağlıyken. ben seni tanıyorum bir yerden, ama nereden. sanki beraber çizdik ilk saat resmini defterimize, yanılıyor muyum sen akrep olmuştun da galiba saniyeler giymiş yelkovanı oynuyordum bende. kovalamak için seni güneşin peşine takılırdım hep köşelerde saklanırdın, tutamazdım nedense. ben seni tanıyorum bir yerden, ama nereden. sanki turnalar üzerine son ağıdı yakarken saz tellerinin en uzak akordunda bozulmuştuk. aynı kelepçedeydik ayrı kollarımızın bileklerinde verilecek en ağır ceza için hücremize girerken. ben seni tanıyorum bir yerden, ama nereden. hep sır tutmayan tarafı olduk aynalarımızın. yüreklerimiz bütün kavgaların en delikanlısıydı. bir hançeri ben yerdim sırtıma, sen oturur ağlardın. sanki aynı memesinden süt emmiş gibi analarımızın. belki çıkar gelirsin aklıma, bir nefes daha çekelim derinden. ben seni tanıyorum bir yerden, ama nereden Cevat Çeştepe Eski bir şiir |