poyrazın elleri döverken içimdeki denizi

sabır feryâdımla yarıldı bedenim

talazlanan yüreğim/den

çavlan bir hüzün aktı içimde sessizce

bir kurt kemirip beynimi

doladı saçlarımı geceye

ıssız bir bozkıra sürüklendim /durmadan

boş/a /luğa düştü uyku göz kapaklarımdan



mağlubiyet olmadı, derdim tasam

kalbimden fire veren sevgilerin ihaneti

yüzüme kibirle düşen dil lekesiydi

beni ateşlere salan



gönül gözünü kapamış vicdansız ellerin

fanusuna saklanıp

soluğuna kıyametleri salması

sana değildir bir tek

daha ölmedin

yere düşen günü kaldıracak gücün var

eli boşa saldırmak hangi kitapta yazar

bırak, içindeki abdalı aptal sansın onlar



bir gün gelip bu rüzgâr da dinecek

bu ayaz da geçecek

törpülenirken bir yerlerinden

diğer yanın filiz verecek

dolanmasın boynun, sözde/ki kurt kapanına

sorgun sualin /ne de vebâlin var senin



şimdi yeşilinden öksüz bir baharsa elindeki

kazı toprağını tırnaklarınla her zaman ki gibi

sevgiyle sula ver kendine değerini

esrik gülümseyişleri unuttur içindeki çocuğa

karlar kalkınca, kir çıkar ortaya



yenilmedin/ yenilmeyeceksin

iklimsizdir papatyalar bilirsin

yine açacaksın dağ bayır, özgürce

yakmadın hiçbir ateşi sen, kinle öfkeyle

sensin insanlığı değişmeyen

aldatmasın seni uçurumlar

ilişmesin artık yüzüne gam keder

mutlu bayramlar getirip koy çocukluğundan

yağmurlar inmiş gözlerini O gör(ür)dü

Tanrı şahidindir, bu yeter sana



Hâdiye Kaptan(sahaf)

(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.