EKİMSabır değirmenin de, öğütülen buğdayım, Ne dünyalık, ahretlik, olmadı benim dayım ! Güz günüydü ekildim, ben çorak topraklara, Çok kar yağdı üstüme, içim de kalmış yara ! Keskince bir ayaza, boy verirken filizim ; Bu yüzden buğuludur, neye baksa gözlerim. Büyüdüm yalın ayak, ürkek, titrek yürekle ; Hangi köşeden baksam, dediler biraz bekle ! Daha reşit değildim, çıkardım ilk yangını ! İçim de bir dervişin, büyüttüm isyanını... Ne kadar duvar görsen, üstümüze yıkılan, Bu ilk yangın olmalı, başıma buyruk kılan ! Çok erkendi, gözüktü, başaklarım kınından, Körpe fideydim geçtim cehennem yakınından ! Gök ekindim, biçildim, her şey kıyamda iken , Çıktım onca yokuşu, yüreğim de bir diken ! Tohum bağlamamıştım, vurulurken tırpana , Bir bozkır sabahında, açtım gözümü kana ! Susmuştu kanat sesi, göçteydi, bütün kuşlar, Anlamadın; ben bittim! Bitmedi bu yokuşlar... Müezzinin sesinden, dinlerken salasını, Kim bilir, tutuyorum, onca kuşun yasını... Ne yaptımsa, ben yaptım, bilerek, isteyerek; Neylesem, saklanmıyor, açık yara, bir yürek ! Bana bir ad bulsana, deli miydim ben sizce ? Bağla azgın suları, öğüt beni sessizce... Bir küçük fanus alem, hoh! desem, dar geliyor, Başka el dokunmasın, bilirsin ar geliyor. Neydik, ne olacağız, acep kimler bilirmiş ? İnsan da tohum gibi, bir defa ekilirmiş. Hayrettin YAZICI |
İnsan da tohum gibi, bir defa ekilirmiş...
............................................
Şiir bütünüyle çok güzel.Son dize benzetmenin şahı.Çok kutladım sayın Yazıcı.Selamlarımla...