iptidai hüzünlergeç kalınmış bir telaşla can kırıklarımı topladığım andan beri gözümü açtığım her kendini bilmez sabahta gözlerimi yıkamadan yüzümden aynanın karşısında kimliksizliğimi ipe diziyorum, sonra tumturaklı sözlerden oluşmuş maskemi yakıştırıyorum ifadesini unutmuş yüzüme aklıma düşüyor kaldığım yerden hatıralar ezan sesleriyle asıyorum kendimi sözlerine hani damarlarımdan dökülen kanla örmüştüm ya kazağını geçen kış hala olmuyor mu? bilmek istedim... syrus |
enfesti; herdem olduğu üzre...