ben yokluğunu doğurdum ömrümden,
intihar’f aralarımda kızılcık şerbeti dehşetler,
günlerimi sığdırdığım pencere önleri
gece yatısı vaatlerine geçiş yapmış
kimi der hasretinden,
kimi ise saçılıp dağılan,
senliğimden daha derin uçurumlarda öldüm ben

fakat ölmek, ölmek öyle olmaz dedi duman perdesi,
dağınık bırakınca bir umut aralığından,
kübist bir üslüpla salınır gidişlerin resmedildiği tasaya
geniş açı, panoromik ne varsa göründü yok anında.

pisi pisine sevip gittim ben,
oysa daha yaşanası trajik kazası vardı
yok yerlerinden itina ile bilenmiş,
ucu açık, üstü kapalı çekip gitmeler
kreşe bırakılmış mutlu sonlar
çok yakarışlı bir aşka dönüşmüş
gündüzü mülteci, gecesi sürgün evi.








misafir terliği gibiyim bu aralar,
pazardan üç çifti ucuz versiyonlu
giyenden çok gidenin mest olduğu