ŞAİR OLDUĞUMDAN BERİ...Daha bir uzadı geceler, Büyüdü suskunluğum Büyüdükçe içimde kelimeler... Bir tül aralandı penceremde, Yağmurlar çiselerken âşıkların üzerinde. Dünya, içindeki dünyadan göründü Ve ilk defa hayat; Gözlerinin rengine büründü. İki fay arasında yürek, Tedirgin ve ürkek. Şimdi payemde ömür, Nefessiz yaşamak gibi bir şey, Üflesem yer, yerin dibine girecek. Adımlar götürür gölgeleri, Gittikçe flulaşan resimlerin içine. Zaman eşeledikçe saatleri, Sevişir birbiriyle, Velut bir yalnızlığın Doyumsuz şekilleri... Şebnemlere bulanır hüzün, Düşer kalemimden bir ayrılık vakti. Failiyim; Müebbede hüküm giyen bu yüzün, Çizgilerinde söylenmemiş her sözün... 25.12.2009 M.abdırgan |
Tanrı’nın yarattığı,
Kalem ve kâğıttan olma
Bir çocuksun sen
Hiç büyümek istemeyen.
Çok güzeldi şiiriniz.İmgeler sıcak ve naif.
Tebrikler