ne söylesem boş,
ne desem sarhoş sözü sayılır bundan sonra;
inanın bana
öyle sevmiştim ki alevin çıplak halini!

önce sahte gözlerini çıkardı yüzünden
sonra yalan dilini attı,
üç kuruşa sattı dalgalı denizini
uzandı yatağa..
söken şafakta döken yağmurdu sanki
yedi renkle örülmüş gökteki bir surdu…
soyundu soyunacağını ruhundan
yanaklarındaki gamzeler
ve iki kandil gibi yanan memeleriyle
bir de göğsündeki ben kaldı…

bir ben kaldım onda o an;
dudaklarından dudaklarımla sildim eski öpücükleri
yüreğindeki yaraları merhemledim dilimle,
ellerim elleriyle kenetlenince
çözüldü bileklerinden geçmişin kelepçeleri…
yaşayan pezevenkleri öldürdüm bir sözümle
kara sevdaya düştüm bir anda
bütün fahişelerle seviştim
her fahişeyi taparcasına sevdim bir gecede!

bundan böyle
böyle sevmeliyim artık;
aynı yastık şart değil,
darılarak aşka
yalnızlığa sarılıp yatmalıyım belki!

Belki bir demli çayla başlarım yeniden;
belki Ortaköy’de
belki Sarıyer’de…


ö.n