Münzevi( suskunluk, anlamıdır diyorum anlatabilmenin suskunluk en eski dili doğa’nın...) münzeviydim kaçıp durdum aşklardan dökerken dalımdan, ayrılıklarımı sesine bıraktım rüzgarın tutunamadım bir zaman münzeviydim yitirirken gögsümde sancıyan bulutları özleyip durdum gülüşleri yine de ve sakladım avuç çizgilerimde üşüyen bütün yolculukları / kayıp adresler mektupsuz ve siliktir bütün selamlaşmalar... çürüyen zamanın bayat günlerinden bir resim saklarım yalnızca göz kapaklarımda.. / münzeviydim yaşayıp durdum, yaşayıp durmaktayım ve eskidim okuduğum kitaplar kadar kendime tarih oldum.. - yoksa tarih bir kimse/sizlikmi ? M.H |
ve yine tanıdık bir ses geldi satırlardan..
selamlarımla..