Şiiri okuduktan sonra şöyle bir durdum " iyi miyim " diye sordum kendime..


Çok mu garipti , çok mu zordu bakalım...


Şiiri nesirden ayıran en temel özellik nedir acaba diye düşününce eksik kalındığını gördüğüm durum ayan beyan ortada.

Buna,

şiirdeki ritm desek karşı koyulması durumu olmayacaktır. Şiirin olmazsa olmazı tema, dil ve de imgelerdir biliriz mutlaka. Lâkin her kelimeye şiire yakışan imge gözüyle bakarsak işte böyle ahengi kendimizde kat be kat uzaklara iteriz...

Örneğin,


"Hâlâ anlayamıyorum; üzerime boşalttığın şarjörden ağzı kulaklarında çıkan
tavşanların
beni teğet geçip, dikkate almamasını."

Bakalım buraya. "şarjör" olması gereken en son yerde . Ve anlama bakalım belki benim görmediklerim vardır. "-lardan" sonra " al-mamasını" gibi devrilen ek durumlarıyla anlam kendine infaz emrini veriyor...Şarjör, tavşan ve de kasti düşünülen mermi. Tamam güzeldi kurgu ama şiirleşmek için akla gelindiği gibi bırakmamalı.

Ve,

negatif elektrikle - toplardamarlarımda - hücre çeperini -

bunlarda çok yabancı duruyorlar şiirde..


Bunun devamına bakınca,

"Öyle güzel hazırlamıştım ki kendimi oysa,
öyle güzel ölecektim ki;
sırf ıska geçme diye bu ömrü,
elleri kınalı bir geçmiş sürdüm boynuma! "

evet güzeldi burası en azından yerlerini bilen taşlar var gözümüze örülen duvarda.

" çeperini yırtıp / da"

bu sayfada bir bağlacın hatalı kullanımı sanırım pek göze batmayacaktır ya yine de doğru hali bilinmeli..

"yüksek viteslerimizle ilerlerken yatakta;"

bu dize görünümlü ifade şiirin battığı yerden devamına işarettir. Estetik anlayışı sıfır vaziyette duruyor her harf.

"ve hâlâ yakışıklıysam, kalanımı;
erkeksizlikten kudurmuş kadınların meme uçlarına yerleşip dernek kuran
ve tanrıların sivri olması gerektiğine inanan kabilelere bağışla."

Burası cümle /ler gibi malesef.


Şiir tamamında bazı kelime tekrarlılıkları her zaman bilinen sebep olan olağan pekiştirme durumlarını bir yana bırakıp sadece tekrar tekrar kendilerini okumaya koyulmuşlar.

"Beni bağışla çünkü çok sek içtik,"

Bu dize yazık ki tam bir facia. Sek sebep olabilir ki , çünkülük anlamını kim istedi. içinde saklanamaz mıydı bağışla kelimesinin , sessizce bu anlamın durduğu görüntüyü veremez miydi kalem...Gayet tabi olabilirdi...


Buna değinmemek gerek ama " şiirleri 60'lık dedem okuyorsa 15'lik kızım da okuyor.

Tek tarafa mı hizmet edilmeli peki ? Elbetteki hayır. Mühim olan bir kişiye değil çok kişiye dinletebilmeli kendini. Yarına kalem olunduğu görülebilmeli. Öfke mi var söyleyin efendim tutan kim . Sadeece öfkenin tek düze belirli kelimelerden geçmediği düşünülmeli. Aşk mı konuşulan çok mu kayıplık var zihinde. Yapmayın herkes bilir oradaki sarhoşluğu ve de ne kadar hafif olunduğunu. Dil arkası kelimeler dil dibinde gizlenmeli. Şeytana yol vermemeli..


"Midem dedin.
Ben kanlı bir imparatorluğu kusup ayaklarına serdim.
Sadrazamlar gördün
Antlaşma, barut kokusu ve cepheler..
Gavur icâdı diye linç edilmiş bir fikir gördün.
Ve özgürlüğe tutkun orospu cariyeler;
onlar vermeye hevesli hallerini
bacak aralarına alıp yollara döküldü.
Yollara biraz et
Yollara biraz kudret.
Yollara bol sulu biralar döküldü!

Ben bir mendil gibi oturup teri bekledim
sırtımı geceye dönüp deli gibi sustum.
Çünkü o otostopçu kadın, kendini astığı ağaçla beraber öldü!
ve O’nu geride bırakmış olmanın utancıyla
sana en gezgin yanımı kustum: Affet!"


burası tek başına bile şiir olabilirdi. Tamamından tamamıyla sıyırıp bakıyorum buraya. Ve koca bir dünya okuyup düşünmek lazım . Az gibi duran en çok kalabalık olan. Burası fark edilmemiş BORAN....


Ve başlığa bakıyorum..

" Serbest Vezin Sembolik Şizofreni "


şiir başlığında ancak bu kadar görülür herhalde...Şiirsizlik gibi duran tarafları çekti evvela dikkatimi. Kızdım da belki.

Ama kalem nasıl oynadığını çok iyi biliyor da bizim kafamız bu kadar karışmasaydı olmaz mıydı ?


Daim olsun şiir nefesi.


Sevgiyle kalın..