Hercai Menekşede Kaldı Yorgunluğum…Mavisine gülümserken hayat bir hercai menekşenin gözleriyle özlediğim yere ektim yaşamın rengini… uslanmaz bir yeşildi aşk bahar çağıran dallarına düş/tünüz duymadan geceler yalnızlığımda ki susu esmemiş rüzgârlara belendi yüzümüz gitmedik oysa senle o eski balıkçı kasabasına rakı da içmedik, balık da yemedik… ne hoştunuz anılarımda kız çocukluğum seker gibi kalbim heyecanlı kulağıma takılı mevsim çiçeğimsiniz mavisi mavime, göğü göğsüme yaslı özleyen sözlerden gözlerindeki renkten çaldım seni hercai değildi beklemek kaçkın hiç zaman yakarken umudun tütsüsünü okyanus bulaşırdı üstüme başıma büyürdü imgelerin hazlısı… hiç büyümedik çocuk yanlarımızda çalamadım misketlerini belki bebeklerimi saklamadın da seni şiire saklayacağımı nerden bilirdim nerden bilebilirdim ki sözlerimi çalacağını fotoğraflara düşünce anladım bendeki yokluğunu… değildik aynı karede yoksulluk bu olmalı… yinede sıcak geçecek bu yaz kuraklık olacakmış ıslatabilirim yinede dudağındaki özlemi kim bilir mevsimler bizi severse değişir yazgıdaki suyun tadı bir martı çığlık atar bir gemi düdüğünü çaldığında uyanırız yaşamın ağrılı yerinden ellerin örter mi üşüyen yalnızlığı göğsüm göyüne dayalı maviyken… tutunup rüzgara karıştır uçurtmamın kuyruğunu çözülmesin ipin gizindeki düğüm ömür boyu sam yelinden iz kalsın bakışlarının düştüğü yer bir beyazdır ömrümdeki rastlantı keman tellerine dolansın saçım durmadan seni çalan bir şarkıda kal… oysa hiç mavi olmadı gözlerim saymazsam maviye olan tutkunluğumu bir menekşenin mavisinde kaldı ömrümün yorgunluğu… özlediğim yere ektim yaşamın rengini mavi düşlerimdiniz her tonunda ayrı tutku şimdi uyu, yüreğim gökyüzüyle buluştu sensiz yıldızlar topluyor her güne ayrı pırıltılı… oysa çoktunuz, maviydiniz sılamdaki zulada… hercai menekşenin çiçek dili: bağlılık Neslihan YAZICILAR 22.05.07 |
böylesi bir şiir okumanın keyifindeyim Neslihancım
Hep yazsan da hep sürse bu keyif sıkça
Tebrik ederim canım dostum
sevgim seninle daima