derler ki ey insan!Âdem ve Havva kadardı çıplaktı düşler duru ve saydam. tende oynaşan gölgelerden arınalı göz kusurları adsız insanlık ne çok dinde buldu ruhunu ve tek tanrıda kaldı bedenin soluğu. iki zamanlı çarka takılalı ömür ağı susmaz acısı ilk ve son nefeste çınlarda ağlayan duvarlar beyaza beleneli yorgun ten uykusu geçmiş çeşmesinin hatıra tasında yıkandı durdu sahipsiz yıllar geleceği unuttu çoğu kez düş uğultusu… seyri seferlerde kaldı aşkın rüzgarları yeterken bir çift göz gülümsemeye acıyı da yıktı yüreğin en tenha köşesine kimi yalan kimi gerçekle yüz buldu kılıf uydurdu gönül kesesine… derler ki uyanamadığın gün güneş yine yeniden doğar değişen bedenler toprağa yaren bir taşa kalandır ad ve nam yine derler ki ey insan ömür dediğin yıldız kayması kadar… inandığıyla yaşar insan / yaşadığı kadar insan Neslihan Yazıcılar Fot. Neslihan Yazıcılar |