Ezgisi Kaybolan DünyaGeceleri ay, gündüzleri güneş, Doğa öylesi aydın nur saçıyor. İnsan da aydın olsa, onlara eş, Böyle bir insanlık huzur saçıyor. Zengin sofrasında fakirler olsa, Yüzler gülücükle neşeyle dolsa, Kötüler, zalimler, şeytanlar solsa, Verdiği vesvese, kusur saçıyor. Yere basar, burnu havada gezer, Bastıkça bilmez, ne canları ezer. Yaşlandıkça kabir kokusu sezer, Mayası topraktan çamur saçıyor. Kim kimden üstün ki amel dışında? Kim değişir ki yazında, kışında? Anlar, dünya boşmuş, ten kırışınca, Ne değeri var ki, gurur saçıyor. Saffet Kuramaz, 08.01.2024, Ankara |
tebrikler ve de saygılar sunuyorum...