Hayret, insanın onca hâline,
Hayret’e dudak büzermiş hayret.
Hasretim hasret hasbihâline,
Hem dinler hem göz süzermiş hayret.

Ne hafif bir dev gibi cüsseler,
Alan yok dibe vurur hisseler,
Ve saraylarda fakir kimseler,
Varlık içinde yüzermiş hayret.

Hesaplar alt-üst, bir garip mizan,
Tuhaf, mezarda yer yok, der izan,
Daracık eve sığmayan insan,
Yine de eşya düzermiş hayret.

Arzular; her gün eğlence olsun,
Her sabah zaman bilmece olsun,
Böyle bir insan bir gece olsun,
Boyun bükmekten bezermiş hayret.

Bir (Bilinen)i bilmez bir hane,
Üste sayarken onca bahane,
Bilinmeyenli bilmem kaç tane,
Nice denklemler çözermiş hayret.

Uzakmış ölüm, gerçekmiş rüya,
Yalanmış doğru, yakınmış dünya,
Eğri kalemle kendince güya,
Dosdoğru bir yol çizermiş hayret.

Doymaz kardeşim karın uhdeyle,
Yaşar mı adam böyle ukdeyle,
Ağzına kadar dolu mideyle,
Şükür tokum, der gezermiş hayret.

Ankara, 2009