tependeki ay alnındaki ışığı onun gölgesini çizer tenine
bastığı yerlere düşmeden yağmurları kurutursun
sımsıkı tutarken kokusunu ellerinde
onu kaç kez sevipte unutamadığını unutursun

onu düşündükçe senden çok uzaklarda
bir adım önünden gider ayrılık
gitme diyemeyen gururun dolaşır ayaklar altında
sana yalnızlığı anımsatır her yalnızlık

tek başına yürürsün ona en yakın akşamlara
sen yola çıktığında o hep son duraktadır
umut dolu gözlerle bakmak isterken yarınlara
onda mevsim hep sonbahardır

zincirlemişlerdir el ele tutuşup izlediğiniz bütün sandalları
ama birisini bırakmışlardır ayrılık denizinin akıntısına
bir kaç damla gözyaşı dolaşır şimdi gezdiğiniz bütün kıyıları
unutmak kolaydır da o olunca imkansız gelir sana

yağmur olup yağardı en kurak şehirlerine
bir şiir daha yazardın gün yeniden doğmaya hazırlanırken
içmeden bir başka olursun o gidince
şuranda bir ayrılık düğümlenir gün kararmaya başlarken

ikiniz için çalar bu son şarkı
gidişinin tozları uçuşurken gözlerinin önünde
unutmana yardım eder bir büyük rakı
ne kadar da mutluydunuz geçen yıl doğum gününde

silinmiş bir öyküdür artık o kimsenin açamadığı defterlerde
beklediğin yarınlarda dünden umutsuzdur
ismini okursan bir gece telefon rehberinde
onu kaç kez sevipte unutamadığını unutmuşsundur


elveda meri
elveda karanlık aynaların parlayan güzeli
elveda baharımı çalan yağmurlar
elveda karanlıklara gömülen şehirlerim
elveda meri