Bir bilinmedik meçhule koyuldum
uçsuz bucaksız
kah diz üstü emekliyordum
kah kolsuz bacaksız
sonra;naralar
nice feryatlar duydum,
yeri göğü inleten
zinhar,aman dilemek nafile
ardımda kalanlar ya siz,
şükrediyordum şimdiki halime
yüzüstü sürünenleri gördüm,
geçiyorlardı önümüzden
kafile kafile,suratsız
tozu dumana katanlar en önde
geçerlerken yanıbaşımızdan
ah çekmemek ne mümkün,
aklımızı aldılar adeta başımızdan

İlk mola yerimiydi acep durduğumuz yer
gözün alabildiğine dümdüz bir alan
güneşse tam tepede
etraf öyle kalabalık ki,
iğne atsan yere düşmez derler ya hani
kimsede ses seda yok
başlar öne eğilmiş
gözlerim fırlayacaktı sanki yuvasından,
birde ne göreyim Allahım
babam değilmiydi o,
tam karşımda duran adam

Ben babam,
babacığım diye el sallarken
babamsa yüzünü kaçırıverdi benden
görünce o zavallı halimi
utanmıış olmalı belli ki bu halimdem
üstüm başım perişan
kolum kanadım kırık
kelimeler düğümlendi boğazıma
sonrası acı hıçkırık

Gür sesiyle seslendi biri daha
bu kadar mola yeter yolumuz uzun
keşkeler sıralandı katmer katmer,
ardı ardına
taş olaydım,toprak olaydm,
kuş olaydım
kaçabilseydim ey ölüm senden,
sığınırdım kaf dağının ardına
lakin zümrüd-ü ankalar doğmadan ölmüş

Murat ÇETİN