I
Şair Ağlamaz

Ayaklarına paslı prangalar çekilse;
Küskün ırmak gibi akar, yüreğini dağlamaz.
Menekşe yerine, yollarına kaktüsler dikilse;
Gül diye bağrına basar, şair ağlamaz.

Sevda pınarında sular kurusa;
İçecek bir tas suyu bile kalmasa;
Vefasızlık iksiri altın tasta sunulsa;
Şerbet diye zehri içer, şair ağlamaz.

Hoyrat dalgalar, kalbinin sahilini dövse;
Tufanlar kopsa, yıldırımlar düşse,
Hayal denizinde buz dağına çarpsa;
Batık gemi gibi yüzer, şair ağlamaz.

Uykusuz gecelere, eldesiz bir hüzün çökse;
Gecenin kirpiklerine ay katran dökse,
Kayan her yıldız, yürekten bir şeyler sökse;
Aynalarda gölge ağlar, şair ağlamaz…

II
Şair Ağlarsa;
Bil ki, sevda denkleminde final vaktidir.
Kılıç; yâr diye sarıldığı cellâdın son akdidir.

Züleyha’nın Yusuf’u kuyuya atma anı gelmiştir.
Zümrüdüanka hicret için kanatlarını germiştir.

Şair Ağlarsa;
Son prensesi de O’nun için ölmüştür.
Şakağına beyaz bir tel daha düşmüştür.

Seferden dönen süvariler gibi yorgundur.
Masal ülkesinde yitirmişse yâri, benzi solgundur.

Şair Ağlarsa;
Ansızın bir gece damarı kopmuştur.
Kurşun değil; bir vefasız O’nun kıyameti olmuştur.

Artık, bedenini közlerine sarmıştır.
Yüreği, kâinatı yakacak kadar yanmıştır.

Ve Şair Ağlarsa;
Bil ki, hâkim gibi kalemi bir kez daha kırmıştır.
Bir ceylan gözlüyü, istemeden mazi yapmıştır.

Ne “Telli Turnam” ne “Acem Kızı” merhem olamaz.
Şair ağlamaz, ağlarsa; şiir ağlar, kalem ağlar, yazamaz.

12.03.2009
Muhittin ALACA