müptelasıyım gözlerinin
nasıl anlatmalı bilmem
birkaç yudum parlatmalı evvel
piersite’da içtiğim kahvedeki sıcaklık
bir sıcaklık sarıyor içimi
içimi ısıtıyor soğuk burgaz akşamında
ellerim avuçlarının içindeymiş gibi…
hani beyhude bakınıyor ya insan yaşamında
haşlıyor nafile arandığım gözlerin
işte ben müptelası var ya gözlerinin
birkaç yudum parlatmalı evvel
zaten pek feci vuruyor başıma
en ağırından köpek öldüren şarabın
demleniyorum üçüncü kadehini
acın çörekleniyor, içim kan ağlıyor
dar sokakların dağlıyor bu cılız bedeni
ah bu huysuz sokaklar olmasa,
senin hayalin karşımda durmasa
zindan karanlığında kaybolmasam
kepenklere siluetin vurmasa
katiyen bu ayazın kahrını çeker miydim?
evet, muhakkak parlatmalı evvel
farkında olmak yakıyor içimi
yanmalı gözlerim, sözlerim tepeden tırnağa
uzandıkça ve sürtündükçe titreyen bu el
duyumsamadan geçmeliyim çıplak duvarları
hani beyhude bakınıyor ya insan yaşamında
işte ben müptelası var ya gözlerinin
o koca zeytin tanesi gözlerinin
bir yolunu bulsam yankılanmasa
çıplak duvarlara çarpan sözlerinin
benliğimdeki anlamı yitip gitse
zira küskütük sarhoş olsam
mahmur olsam, kafam basmasa
doyasıya mesut olurdum, bahtiyar olurdum
coşkusu burnunda duman duman tüten
henüz baharında bir ihtiyar olurdum